به طاقت پزشکانمان و به نجابت پرستارانمان رحم کنیم - بوستان گفتگو

در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز

استاده ام چو شمع مترسان ز آتشم

مراقبت از بیماران ؛ همیشه سرشار از دلهره ؛ بیم ؛ امید ؛ افسوس ؛گاهی حس پیروزی ،گاهی شکست و حتی ؛ زمانی همراه با حس تلخِ عذاب وجدان بوده است.

ما در تمام این سالها ؛ شب و روز ؛ بر سرِ سفره غم و اضطرابِ مردم نشسته ایم و با کولهباری سنگین؛ به منزل بازگشته ایم.

و اما در منزل، با دیدن صورتِ مادر، لبخندِ پدر ، آغوش فرزند و نگاهِ همسر از سنگینیِ این کوله بار کاسته می شد و باز هم با قدرت بر بالین بیمار می رفتیم.

اما در این روزهای تلخ؛ تیمِ درمان با کوله بارِ سنگینی از اضطراب، غم، بی خوابی و خستگی مفرط به خانه می فرایند و جرات ندارند به عزیزانشان نزدیک شوند و با کوله باری سنگین تر از اضطرابِ درگیریِ خانواده خود؛ به بیمارستان باز می گردند و این چرخه معیوب ادامه می یابد.

به تدریج ؛ و با طولانی تر شدنِ زمان ؛ این کوله بار، بر دوشِ تیم درمان سنگینتر می شود و قامتِ رعنای این گروه خمیده تر.

هر چند ما طبق قسمی که خورده ایم ؛ تا پای جان بر سرِ سلامت مردمِ کشورمان خواهیم ایستاد که محبت کار فرهاد است و کوه بیستون سفتن ولی ...

بیاییم و با مسئولیت پذیری اجتماعی، رحم کنیم به طاقتِ پزشکانمان و به نجابتِ پرستارانمان و به مظلومیتِ تیم پشتیبانی بیمارستان ها.

آتش بگیر تا که بفهمی چه می کشم

احساس سوختن به تماشا نمیشود

سعیدرضا مهرپور

رییس بیمارستان شریعتی