تصاویر ، 6 وسیله جادویی الیف شافاک ، فنجان قهوه آبی، قالیچه هزار و یک شب و خانه به دوشی با مولوی - بوستان گفتگو

جهت دریافت خدمات پتینه سقف منزل با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. هر گونه خدمات رنگ آمیزی با تکنیک های مدرن پتینه کاری را به ما بسپارید.

به گزارش خبرنگاران به نقل از ترجمان، الیف شافاک نویسنده اهل ترکیه، در مجله 1843 (نشریه فرهنگ و لایف استایل اکونومیست) درباره 6 وسیله ای نوشته است که باعث می گردد هر جا که هست، احساس در خانه بودن داشته باشد. شافاک در ایران بیش از هر چیز به کتاب پرفروش ملت عشق مشهور است. او به خاطر رمان ناپاکزاده استانبول به دلیل نوشتن از نسل کشی ارامنه به اهانت به ترک بودن متهم شد. آخرین اثر او 10 دقیقه و 38 ثانیه در این دنیای عجیب نامزد جایزه بوکر شد.

• فنجان های قهوه ، نماد مشارکت من در سیاست اند

عاشق آداب و رسومی هستم که حولِ نوشیدن چای و قهوه شکل می گیرد. دوست دارم وقتی می نویسم استکان و قوری، یا یکی از فنجان های قهوه ام، روی میزم باشد. فنجان محبوبم فنجانی است بسیار کوچک با نقوش تزئینی و به رنگ آبی تیره، گل های کوچکی دارد و نعلبکی اش هم همین طرح و نقش را دارد. در ترکیه، قهوه خانه ها کانون بحث سیاسی اند؛ آدم ها آنجا دور هم جمع می شوند تا گفتگو، صحبت و بحث نمایند. در امپراتوری عثمانی، چندین پادشاه قهوه را ممنوع کردند: مقامات متوجه شده بودند وقتی مردم به قدر کافی قهوه بنوشند جرئت پیدا می نمایند که نظم موجود را زیر سوال ببرند. قهوه خانه ها معمولا فضاهایی مردانه اند، اما وقتی در استانبول دانشجو بودم و بعدها که برای آموزگاری به آن شهر برگشتم، برایم مهم بود که در آن بحث ها شرکت کنم. دوست دارم زنان بیشتری را در قهوه خانه های ترکیه ببینم؛ ناراحت نماینده است که تعدادشان اندک است. این روزها، بیشتر اوقات در انگلستان سکونت دارم، اما هنوز چای و قهوه ام را مثل ترک ها می نوشم.

• ماشین تحریر زرد به من آزادی نوشتن می دهد

چپ دست به دنیا آمدم. در مدرسه مجبور شدم با دست راست بنویسم که برایم تغییری بسیار سخت بود. بچه ای تک وتنها و مشتاق خواندن بودم، اما آخرین نفرِ کلاس بودم که یاد گرفتم بنویسم. تا امروز، نوشتن با دست برایم سخت بوده است. حتی امضای کتاب هم ممکن است مایه دردسرم گردد. وقتی اولین ماشین تحریرم را در 18 سالگی از بازار کهنه فروش هاخریدم، دیگر دست چپ و راستم توانستند با همدیگر صحبت نمایند. آن ماشین تحریر، فرسوده و قدیمی بود و روی همۀ کاغذهایم رد جوهر به جا می گذاشت. خیلی زود با یک ماشین تحریر زرد جایگزینش کردم. مدت مدیدی از آن استفاده کردم. حس آزادی بی نظیری به من می داد. البته الان برای نوشتن از کامپیوتر استفاده می کنم، اما دلم برای آن ماشین تحریر تنگ می گردد. سپاسگزارش هستم.

• قالیچه ها باعث می شوند احساس کنم در خانه ام

هر وقت به شهر یا خانه جدیدی می روم، قالیچه کوچکی می خرم و زیر میزم می اندازم تا احساس آشنایی و پیوند کنم. شاید هنوز بخشی از من داستان های هزارویک شب را به یاد می آورَد، داستان هایی که وقتی بچه بودم از زبان مادرعظیمم شنیدم: دنیا ممکن است دائم در تغییر باشد اما تا وقتی که روی قالیچه ای کوچک می نشینی همه جا خانه توست. یا، بسته به اینکه مسئله را چطور می بینی، همه جا غریبه ای. قالیچه محبوب من آنی بود که وقتی برای اولین بار به استانبول نقل مکان کردم، اوایل دهۀ 2000، از بازار عظیم آنجا خریدم. با اینکه پدر و مادرم ترکیه ای بودند، مادرم زیاد نقل مکان می کرد، بنابراین من در جاهای متفاوت بسیاری عظیم شدم. آن قالیچۀ کوچک برایم مهم بود، نشانۀ تعلق بود.

• هدفونم سدِ راه سکوت می گردد

بسیاری از نویسندگان از سروصدا خوششان نمی آید، اما برای من سکوت بسیار آزاردهنده است، سکوت یک جوری سترون است. در استانبول که همواره حتی شب ها شلوغ است، به صداهای خیابان عادت نموده بودم. دوست داشتم پنجره ها را باز بگذارم و به صدای دستفروش ها که در میان رفت وآمدها بدوبیراه می گفتند گوش بدهم. وقتی انرژی دوروبرم زیاد است، نوشتنم آرام تر می گردد. بنابراین حالا وقتی کار می کنم به موسیقی گوش می دهم؛ معمولا موسیقی مهیج و پرهیاهو را به شکل تکراری گوش می کنم. گاهی به یک آهنگ 70-80 بار گوش می دهم. موسیقی هوی متال، گوتیک یا پاگان را دوست دارم و آن ها را با هدفونی گوش می دهم که گوش هایم را می پوشاند. وارد آن فضا می شوم، مثل رفتن به یک بُعد دیگر است.

• اشعار مولوی مرا با معنویت آشنا کردند

من در استراسبورگ به دنیا آمدم و در آنکارا، مادرید، کلن و استانبول زندگی نموده ام. یکی از مسائل خانه به دوشی این است که نمی توانی کلِ کتابخانه ات را نگه داری. هر وقت که نقل مکان می کنم، باید در خصوص چیزهایی که می خواهم با خودم ببرم دقیق فکر کنم. اما چند کتاب همواره همراهم هستند، و شاخص ترینشان گزیده اشعار مولوی است. اولین بار وقتی آن اشعار را خواندم که در آنکارا دانشجو بودم. به تعبیری جهت زندگی مرا تغییر داد. من مشغول تحصیل در زمینه علم بودم و در خانواده ای مذهبی هم عظیم نشده بودم، به رغم اینکه مادرعظیمم بسیار سنتی بود. آدم معتقدی نیستم، اما اشعار مولوی، که رگه هایی از اسلام، یهودیت، مسیحیت و عرفان دارد، این دنیا را به روی من گگردد. پایان یکی از منابع الهام یکی از رمان های من، چهل قاعده عشق، شد. مرتب به کتاب مولوی رجوع می کنم، چرا که می توان آن را به شیوه های متفاوتی خواند: از اول به آخر، از آخر به اول، خواندن را از صفحه ای اتفاقی آغاز کرد و دوباره در صفحه ای اتفاقی تمامش کرد. کتابی است با درهای فراوان و دهلیزهای بسیار.

• انگشترهای نقره اهمیت جزئیات را نشان می دهند

بیشترِ اوقات سیاه می پوشم؛ لباس هایم معمولا ساده و بی پیرایه اند. اما عاشق زیورآلاتم، مخصوصا انگشتر. انگشتر باید عظیم و از جنس نقره باشد، ترجیحا سنگی به رنگ آبی روشن یا فیروزه ای داشته باشد؛ شیوه من برای اضافه کردن رنگ به لباسم انگشتر دست کردن است. جزئیات ظریف انگشترها را دوست دارم، جزئیاتی که هر کدام را از دیگری متمایز می نماید؛ در شیک پوشی جزئیات است که اهمیت دارد. به آن ها نگاه می کنم و به انرژی و خلاقیت نقره کار فکر می کنم؛ کار بسیار زیادی روی چنین بومِ کوچکی اجرا شده است. از جهتی کمی شبیه به کار من است: کار داستان نویس این است که از جزئیات استفاده کند تا داستان عظیم تری را تعریف کند.