این استان تا دلتان بخواهد ساحل دارد - بوستان گفتگو

همانند قدیمی ترهای شان اما نه دقیقاً مثل آنها، چرا که بوشهری ها در قدیم قدما شب نشینی می کردند و در کنار حوض هایی که با آب چاه خانه شان پر شده بود، می نشستند و خیام خونی می کردند و برای هم قصه می گفتند.

بوشهری ها اهل یاری به هم بودند و آنکه از نظر اقتصادی قوی تر بود به آنکه ضعیف تر بود یاری می کرد؛ اگر گرسنه هم می ماندند اما تن به سلطه اجنبی نمی دادند. به قول مادر آمو خِدر (معروف به خیام بوشهر) که به فرزندش سفارش کرد: حواست باشه کسی سرزمینت نگیره که اگر آمد، انگار خونه ات را گرفته

وجود طولانی ترین سواحل با 939 کیلومتر ساحل، وجود مرکز انرژی ایران و بزرگترین منبع مستقل گازی جهان و هم موقعیت استراتژیک آن در میان همسایگان اش در خلیج فارس کافی است که حسرت داشتن اش را به دل استعمارگران جهان بگذارد اما اینجا بوشهر است به معنای نجات دهنده و اهالی اش مردمانی هستند همانند رئیس علی دلواری؛ دلیر، وطن پرست، مهربان، بخشنده و به اصطلاح خون گرم.

مردمی که با نداری ها می سازند و دلشان خوش است به ساحل گردی و سرگرمی کردن در میان نخل های دشستان و زیر درختان پرتقال باغ های جم و تنگستان.

بیشتر صیادند، کشاورز و اهل تجارت با کشورهای عربی همسایه و فروشنده کالای ته لنجی به خصوص در دیلم، گناوه و دلوار و یا در صنایع نفت و گاز عسلویه، جم، دیر، بردخون، کنگان، خارک و صنایع شیلاتی و لنج سازی و نیروگاه اتمی بوشهر مشغول به کارند؛ گوجه های خارج فصلشان معروف و خرما و هم ماهی و میگویشان شهره عام و خاص است.

این استان تا دل تان بخواهد ساحل دارد که کیلومتر به کیلومترش با هم فرق دارد و خاص؛ همین ها باعث شده این سال ها دستی به سر و روی ساحل اش بکشند و به عبارتی گردشگری دریایشان را رونق ببخشند اما حالا حالاها تا به قول دبیر کل خدمات سفر ایران بگردد برند گردشگری، کار دارد و هنوز نمی تواند به پای کیش و قشم به اسم همسایه ایرانی اش و امارات و بحرین به اسم همسایه های آن ور آبی اش برسد.

به تازگی به فکر ساختن هتل پنج ستاره و مجتمع های تجاری در شهر دلوار به اسم قطب گردشگری در اطراف بوشهر افتاده اند با همه اینها خیلی زیاد در دل گردشگران جا بازنموده و مسافران نوروزی راه بوشهر را از حفظ بلد شدهاند تا جایی که با وجود کم بودن هتل های باکلاس و یا شهربازی و هم نبود سیمای شهری پیشرفته همانند دبی افزایش 70 درصدی در اقامت مسافران نوروزی سال جاری را شاهد بوده اند.

بنابراین آنچه که می تواند بوشهر را به غیر از نیروگاه اتمی معروفش و یا مهمترین منبع گازی مستقل جهان سر زبان ها بیندازد توسعه گردشگری با تعریف پروژه های گردشگری خلاقانه همانند گردشگری خیابانی و دریایی است.

و یا معرفی عمارتهای تاریخی اش همانند ملک، گلستان، امیریه و خانه رئیس علی دلواری (مبارز تنگستان در مقابل استعمارگران خارجی) و گوردختر در جاده برازجان که مقبره اش شبیه مقبره کوروش کبیر است و در 600 سال قبل از میلاد مسیح و به دوره هخامنشیان ساخته شده یا طبیعت بکرش همانند جنگل های حرا با نام پارک نایبند در اطراف عسلویه و بزرگترین گنبد نمکی خاورمیانه با نام جاشک در اطراف دشتی...

البته گردشگری بوشهر به اینها خلاصه نمی گردد؛ سواحل زیبا، نخلستان های سرسبز، بافت تاریخی بوشهر، بندر تاریخی سیراف، نیروگاه اتمی بوشهر، کاخ بردک سیاه، بازارهای تجاری، کاروانسرای مشیرالملک، قلعه خورموج و منطقه تاریخی توز از دیگر نقاط دیدنی استان بوشهر هستند.

هر چند که تلاشی در خور همانند مسئولان گردشگری استان های یزد و اصفهان برای معرفی آثارشان انجام نداده اندتا آنجا که گردشگران در بدو ورود به این استان به غیر از ساحل اش هر مهمانی را به سوی خود می کشاند، باید در به در دنبال منطقه ها گردشگری و بافت تاریخی اش بگردد تا بگردد جوینده یابنده!

استان بوشهر از استان های جنوبی و هفدهمین استان بزرگ ایران است و در حاشیه خلیج فارس واقع شده است. این استان با مرکزیت بوشهر از شمال به خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد، از شرق به استان بوشهر، از جنوب و غرب به خلیج فارس و از جنوب شرق به هرمزگان منتهی می گردد. این استان 10 شهرستان دارد و 37 شهر که معروفترین آن شامل شهرستان های بوشهر، تنگستان، جم، دشتستان، دشتی، دیر، دیلم، عسلویه، کنگان و گناوه است.

تاریخ سکونت در بوشهر به خیلی قبل تر ها در حدود 5000 سال و حتی قبل از تاریخ اسلام و به دوره هخامنشیان و ساسانیان نسبت داده اند تا آنجا که گفته می گردد نام بوشهر رام اردشیر بوده که به مرور به ریشهر به معنای شهر قدیمی تبدیل می گردد و حالا به نام بوشهر تحریف یافته است.

بوشهر زمانی مقر نیروی دریایی نادرشاه بوده و این به بعد بوده که به اسم یکی از مهمترین بنادر ایران شناخته می گردد و در دوره زندیه با بندر معروفی همانند بصره عراق در رقابت بوده است.

این استان یا گرم است و یا معتدل و سرمایش به دو ماه در زمستان خلاصه می گردد و برای همین است که بومیانش اغلب لباس نخی به تن می نمایند.

ایرانیها بوشهری ها را تنها به ساحل حیرت انگیزشان، سازهای کوبه ای شان همانند دمام و یاخون گرمی شان نمی شناسند بلکه شیرینی لهجه فارسی جنوبی شان از یاد مسافران این استان نمی رود، آنجا که برای خوشامد گویی شان با خنده از ته دلشان می گویند:

اینجا در شهر دریا، صدای موج دریا، سی موست و سی تو. صید و غروب زرد و روشن، چقدر دیدن داره، سی مو و سی تو. آمو از هر کُیا اومدی، در خونه ما به روی شما باز است. عامو و خالو اینجا خونه خوته و هر چی در خونهداریم مال شماست و قدم شما رو سر و چیش

اما اینها همه آنچه نیست که ایرانی ها درباره بوشهری ها و زندگی این روزهایشان می دانند چرا که بوشهری ها به روی گردشگران با روی باز لبخند می زنند و صورتشان را با سیلی سرخ نگه می دارند.

دریای سمت ایران خالی از ماهی شده و صیادان بوشهر تقریباً با دست خالی به خانه بر می گردند و یا خطر می نمایند و برای قاچاق و روزی پر ماهی به سمت دریای همسایه می فرایند و حالا هم که به خاطر صادرات و یا قاچاق آن به بعضی همسایگان، کیلویی خدا تومن شده و برای خریدارانش صرف ندارد که نتیجه اش شده کسادی بازار صیادان.

آنچه بوشهر را به غیر از ثروت بی انتهایش که دریا باشد، در ردیف استان های به ظاهر ثروتمند قرار داده صنایع بزرگ نفت و گازش است که تنها دودش را به چشم اهالی اش همانند ساکنان عسلویه رسانده و بومی هایش ناراحت از شاغلان غیر بومی اش...

شغل مردم این استان ساحلی با 9 بندر مهمش از جمله گناوه، دیلم، کنگان و عسلویه و دارا بودن 7 اسکله تجاری، به دریا، منابع معدنی، کشاورزی و صیادی وابسته است و با وجودی که 60 درصد گاز شبکه ایران از بوشهر تأمین می گردد و این همه نعمت و ثروت خدادادی دارد، جوانانش از بیکاری می نالند.

حتی اگر بوشهری ها این همه منابع معدنی هم نداشتند و به فکر توسعه 22 فاز گازی پارس جنوبی هم نبودند همان دریایشان و توسعه گردشگری شأن کافی بود تا از شهرشان، دوبی دیگری بسازد و یا بگردد همانند موناکو در فرانسه…

به گفته گراوند استاندار بوشهر، این استان با 939 کیلومتر ساحل، طولانی ترین ساحل را در کشور و حاشیه خلیج فارس دارد اما متأسفانه سرمایه گذاری چندانی در حوزه گردشگری دریایی انجام نداده است و نگاه ها و فرصت ها به سوی سرمایه گذاری در گردشگری دریایی نبوده است، در نتیجه این امر، تعداد هتل ها به اسم یکی از ضروری ترین و مهم ترین زیرساخت های استان در صنعت گردشگری کم است.

و یا از نبود راه آهن در این استان به اسم یکی از زیرساخت های توسعه هر استانی گلایه نموده و گفته وجود راه آهن تهران - شیراز بدون وجود راه آهن بوشهر دارای حلقه مفقوده است و البته اضافه نموده که مطالعات ساخت 280 کیلومتر راه آهن از شیراز به بوشهر اجرا شده و در حال طی کردن فرایند اداری برگزاری مناقصه برای اجرایی شدن این طرح است.

در هر حال تا بوشهر همانند همسایه پیشرفته اش یعنی دوبی گردد و زیرساختهای لازم شهری و رفاهی به اسم الزامات توسعه را بدست بیاورد خیلی راه در پیش دارد و تازه در شروع راه است؛ باید دید مردم اش و مسئولانش چقدر دل به دل هم می دهند تا از بوشهر استانی بسازند، آباد با استانداردهای روز جهان همراه با مردمی در رفاه.