چرا روتوش روحانی جواب نداد؟

به گزارش بوستان گفتگو، رفتاری که روحانی دراین چندروزنشان دادشبیه کنش سیاسی ای بودکه اودراردیبهشت وخرداد 96 هم به شکل شدیدتری ازخودبروزداده بود، درنوردیدن خطوط قرمز کشوری که خودرئیس جمهورآن است وبعددنده عقب دریافت با تمام وجود وتا ته خط رفتن بدون توجه به پیامد های هیچ کدام.

چرا روتوش روحانی جواب نداد؟

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، محمد زعیم زاده، طی یادداشتی در روزنامه فرهیختگان نوشت: فرجام رادیکالیسم اگر انحراف نباشد حتما انفعال است، این خطی است که مشاوران سیاسی و رسانه ای حسن روحانی باید بارها از روی آن سرمشق نمایند. معنای حداقلی و مضیق چنین گزاره ای که مراد من نیست دعوت به محافظه کاری و حداقل گرایی است و معنای بلندتر آن دعوت به مبنا داشتن در سیاست ورزی است. اوضاع دولت روحانی و شرایط اجتماعی حاصل از سیاست های آن به گونه ای نیست که حتی منتقدان را ترغیب کند که بخواهند عقب نشینی سنگین رئیس جمهور را به رخ بکشند یا یادآور شوند که چه شد رئیس جمهوری که باید مبدأ و منشأ عقلانیت و تدبیر و پختگی باشد در عرض چند روز از آن هشتگ کذایی فرمایشی به چنین کنفرانس خبری ای برسد، از آن افراط تا این تفریط (البته تفریط به خوانش حامیان دولت) فقط چند روز می گذرد اما آثار مانایی در نحوه مواجهه مردم و البته حاکمیت با دولت حسن روحانی دارد.

رفتاری که روحانی در این چند روز نشان داد شبیه کنش سیاسی ای بود که او در اردیبهشت و خرداد 96 هم به شکل شدیدتری از خود بروز داده بود، درنوردیدن خطوط قرمز کشوری که خود رئیس جمهور آن است و بعد دنده عقب دریافت با تمام وجود و تا ته خط رفتن بدون توجه به پیامد های هیچ کدام.

حتما احتیاج به شرح نیست که منظورمان این نیست اگر کسی فهمید مسیری را اشتباه رفته، حق اصلاح آن را ندارد و واضح است کاری که دولت مکرر در این سال ها انجام داده نامش دیگر اصلاح روش نیست؛ وقتی تعمدا و بابرنامه یک اشتباه چند بار رخ می دهد، حتما نام دیگری دارد.

این مدل رفتار توسط هر دولتی انجام گردد حداقل در سه سطح اثر منفی دارد؛ اول روی بدنه حامی آن دولت که بعد از چند بار آمد و شد رادیکالی، می بیند دیگر خیلی نمی تواند روی قول و فعل چنین دولتی حساب کند، دوم روی حاکمیت و اجزای ناظر به امنیت ملی و سوم روی عامه مردم که در درازمدت به عدم وجود عقلانیت سیاسی در دستگاه اجرایی مشکوک می شوند که این سومی از همه خطرناک تر است.

حداقل دو دلیل مهم برای بروز چنین رفتارهایی می توان برشمرد؛ اول مشورت های غلط سیاسی رسانه ای که به رئیس جمهور داده می گردد و دوم اقتضایی عمل کردن به جای پیروی از یک مدل مبنایی در سیاست.

سیاستی که از شروع دولت یازدهم بعضی سیاست سازان اطراف رئیس جمهور به او پیشنهاد داده بودند و به آن عمل می شد و حالا هم می گردد، سیاست ورزی به روش عکس برداری است، یعنی فعلا بدون توجه به پیامد های منفی، تصویری که ضروری است ارائه کنیم و کارمان و غرض سیاسی مان را پیش ببریم، تا بعد هم خدا بزرگ است. یک مثال غیرسیاسی شاید این وجه کار را بیشتر برایمان روشن کند، انتشار تصویر رئیس جمهور با لباس شبه ورزشی در حال تماشای مسابقه فوتبال تیم ملی احتمالا نسخه ای بوده با هدف نمایش نگاه جوانانه و هوادار ورزش جناب رئیس جمهور، تصویری که فارغ از اثرات لحظه ای آن، در درازمدت وقتی مخاطب ورزشی می بیند بهترین مربیان تاریخ ورزش ایران یعنی کارلوس کی روش و خولیو ولاسکو که در دولت های قبل به ایران آمده بودند در این دولت حفظ نشدند، رنگ وبوی پوپولیسم به خود می گیرد و اثر معکوس می گذارد.

کارویژه این سبک از سیاست ورزی روتوش روحانی بود به اقتضای شرایط روز و البته بدون فکر کردن به مبدأ و معاد مساله، بدون توجه به پیامدهای پیشینی، روتوش کاران که حداقل در بعضی موارد نشان دادند خیلی هم حرفه ای نیستند غرق مسائل تاکتیکی و بدون توجه به آثار راهبردی، کار خود را پیش بردند و تصویری پارادوکسیکال که از منتهی الیه اصولگرایی تا انتهای رفرمیسم در تغییر بود از رئیس جمهور ساختند؛ تصویری که آخر کار هیچ کس را راضی ننموده است و پروژه روتوش را به شکست کشانده است.

از این جنس مثال ها در سیاست ورزی به سبک روحانی به وفور دیده می گردد، هم در سیاست داخلی و هم در سیاست خارجی، سخنانی از جنس وعده و وعید ها و رادیکالیسم انتخابات 96 که این روز ها به عنوان فکاهی در شبکه های اجتماعی دست به دست می گردد، نمونه های اعلای سیاست عکس برداری هستند که مشورت دهندگان فقط آثار لحظه ای آنها را دیده بودند.

سطح دوم کار که آثار به مراتب مخرب تری دارد از بی مبنایی در سیاست نشأت می گیرد، وقتی در سیاست ورزی مبنایی جز اقتضایی عمل کردن وجود نداشته باشد حتی در کوتاه مدت هم تصمیماتی گرفته می گردد که 180 درجه با هم تفاوت دارد، دلار جهانگیری و بنزین 3000 تومانی نمونه های درجه یک این ماجرا هستند، تصمیماتی متناقض که وجه مشترک هر دویشان فقط آثار مخرب بود، یکی در منتهی الیه چپ گرایی و دیگری در قعر قرون نولیبرالیسم.

در تاریخ انقلاب اسلامی شاید هیچ دولتی به اندازه دولت روحانی تناقض نظری و عملی نداشته است، گردش دائمی در اقتصاد از راست گرایی به نهاد گرایی و بالعکس، در هر جمعی باب دل آن جمع حرف زدن، از تکفیر تا تقدیس نیروهای مسلح رفتن و برگشتن، از وادادگی در فرهنگ و هنر تا هجمه به منتقدان و... همه وهمه در همین دولت رخ داده است و این بی مبنایی یکی از مهم ترین آثار تخریبی دولت روحانی است، تصویری که درصورت ته نشین شدن در ذهن مردم شاید اصل مفهوم دولت داری را مخدوش کند.

اگر تا امروز فقط آثار عملکردی دولت روحانی مساله بود، حالا ماجرا ابعاد نظری هم پیدا نموده است، گرفتار کردن اصلاح طلبان به نحوی که حتی به حرف رئیس دولت اصلاحات هم گوش نمی دهند و وقتی او از 110 اصلاح طلب شاخص می خواهد کاندیدای انتخابات شوند فقط پنج نفر می پذیرند؛ بخشی از واقعیت عملکردی دولت روحانی است، بخش عمده آن را هم البته مردم هر روز در کوچه و بازار حس می نمایند اما کاش این یک سال و چند ماه باقی مانده به گونه ای طی گردد که حداقل مفهوم دولت به لحاظ نظری از تهی سرشار نگردد و چیزی برای بقیه راه بماند، کاش آنها که برای دولت رادیکالیسم و پس از آن انفعال را که نتیجه طبیعی آن رفتار تند است تئوریزه می نمایند، این بخش ماجرا را هم می دیدند.

بازگشت به صفحه رسانه ها

منبع: خبرگزاری تسنیم
انتشار: 12 فروردین 1399 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: boostanchat.ir شناسه مطلب: 845

به "چرا روتوش روحانی جواب نداد؟" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "چرا روتوش روحانی جواب نداد؟"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید